ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ...ΑΛΗΘΙΝΟ!!!

Σάββατο 22 Μαρτίου 2003: 

Όλη η γη από ψηλά μοιάζει με μία ζωγραφιά. Ένα υπέροχο τοπίο. Παιχνίδι φαντασίας ανάμεσα στον ήλιο και τα σύννεφα. Ένα όνειρο σαν παραμύθι. Ποτάμια, χιονισμένα βουνά, σπίτια τελίτσες, ανεμογεννήτριες. Επιτέλους Γερμανία! Μετά από θυσίες τόσων μηνών, με αποκορύφωμα το σημερινό ξύπνημα στις 4, φτάσαμε επιτέλους. Παντού πεδιάδα, πεδιάδα, πεδιάδα και μερικά ποταμάκια που τη σχίζουν σε αμέτρητα κομμάτια. Μαγευτικό! Τα σπίτια καφέ…μονοκατοικίες με γκαζόν και σοφίτα. Το μάτι κουράζεται να βλέπει… ευθεία. Πολλές ανεμογεννήτριες και εκκλησίες που μοιάζουν με πύργους. Ο κ. Μαυρίδης – ο Έλληνας καθηγητής του Γερμανικού σχολείου – μας είπε χαρακτηριστικά: «Μπορείς στη μέση της εβδομάδας να κοιτάξεις στο βάθος του δρόμου και να διακρίνεις την επίσκεψη του Σαββατοκύριακου». Και εννοούσε ότι υπάρχουν τόσες πολλές πεδιάδες που μπορείς να δεις πολύ μακριά, αυτόν που έρχεται να σε επισκεφθεί στο τέλος της εβδομάδας! 

Μένουμε στο Dremmen, ένα χωριό γεμάτο από… «κουκλόσπιτα», που μοιάζει με παράδεισο, ακόμα και αν για τους ντόπιους είναι ένα συνηθισμένο χωριουδάκι.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2003:

Η μέρα ξεκινάει κατά τις 9. Πρωινό που μοιάζει με κανονικό γεύμα. Τεράστιο! Κάνουμε μια βόλτα στο Dremmen όπου το παραμύθι κυριολεκτικά συμπληρώνεται. Θερμοκρασία 20 ^οC. Αφύσικο για την εποχή λένε όλοι. Τα σπίτια μονοκατοικίες με κήπους και αυλές γεμάτες λουλούδια. Έχουν σκορπίσει χίλια δυο πασχαλιάτικα στολίδια. Δεν χορταίνεις να κοιτάζεις. Οι δρόμοι πεντακάθαροι και τα αυτοκίνητα επίσης. Κάθε 100 μέτρα ένα μηχάνημα που σε προμηθεύει τσιγάρα. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.  Οι άνθρωποι φιλόξενοι. Νερό πουθενά. Δεν πίνουν εδώ. Μόνο αναψυκτικά. Για νερό ένα ανθρακούχο ποτό, κάτι σαν τη δική μας σόδα. Το μεσημέρι φαγητό σ’ ένα Ελληνικό εστιατόριο στη γειτονική πόλη του Heinsberg. Από τα Τρίκαλα ο ιδιοκτήτης. Η Ελλάδα βρίσκεται παντού. Πολύ περισσότερο εδώ. Ατομική σαλάτα πριν το φαγητό. Κυρίως γεύμα, σχεδόν πάντα κρέας. Στη συνέχεια εκκλησιασμός για τη Δοξολογία της 25^ης Μαρτίου. Παράδοση της σημαίας σ’ έναν Έλληνα-μετανάστη. Παραστάτης μαθήτρια από το Γυμνάσιο του Βάμου. Στιγμές συγκίνησης και εθνικής περηφάνιας, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα. Ακολουθεί γιορτή στο Γερμανικό σχολείο. Θούριος, Μακρυγιάννης, Μπούρας, Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης, Μεσολόγγι. Ήρωες, ποιήματα, τραγούδια, χειροκρότημα. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ! Χοροί από τους Γερμανούς. Σούστα, Μαλεβιζιώτης, Πεντοζάλης από το Βάμο. Δάκρυα κυλούν στα μάτια. Αγνά, αυθόρμητα, ομιλούντα. Τους δείξαμε τι πάει να πει Κρήτη.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2003:

Ξεκινάμε για το σχολείο. Σήμερα στα πρόγραμμα υπάρχει καλωσόρισμα από το Διευθυντή και ξενάγηση στους χώρους του σχολείου. Εργαστήριο χημείας, βιολογίας, πειραμάτων, πληροφορικής, τεχνολογίας, αίθουσες διδασκαλίας, αίθουσες εκδηλώσεων. Έχουν μέχρι και επιχείρηση στην οποία επισκευάζουν παλιούς υπολογιστές και τους πουλάνε. Η εταιρία διαθέτει ένα μικρό λεωφορειάκι το οποίο είναι βαμμένο με χαρούμενα χρώματα για να εντυπωσιάζει από μακριά και πάνω του βρίσκονται διαφημίσεις από καταστήματα της περιοχής, τα οποία και συντηρούν με ένα ετήσιο ποσό το λεωφορείο. Μετά την ξενάγηση τρώμε στο εστιατόριο του σχολείου. Γνωρίζουμε σχεδόν όλα τα παιδιά και περνάμε ωραία μαζί τους. Το απόγευμα βόλτα και ψώνια στο Heinsberg.

Τρίτη 25 Μαρτίου 2003: 

        Σήμερα η μεγάλη μέρα! Εγερτήριο πρωί πρωί και γραμμή για το σχολείο. Η παρουσίαση!!! Πρώτη μέρα από τότε που πατήσαμε το πόδι μας στη Γερμανία που ο καιρός σκουντούφλιασε. Κάνουμε την παρουσίαση της δουλειάς τόσων μηνών στο σχολείο μας στα Γερμανικά. Οι Γερμανοί μένουν άφωνοι. Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι αυτά τα παιδιά που παρουσιάζουν ένα τόσο δύσκολο θέμα στα Γερμανικά, μέχρι πριν λίγες μέρες δεν γνώριζαν ούτε μία Γερμανική λέξη. Σε μια στιγμή, το άγχος μας εξαφανίζεται. Τα παιδιά είναι απίθανα.  Η παρουσίαση πλούσια. Χαλάλι η κούραση, ο κόπος, ………………

Τρώμε στη λέσχη του σχολείου και μετά συμμετέχουμε σε αθλητικό απόγευμα. Τα παιδιά των δύο σχολείων διαγωνίζονται σε διάφορα αθλήματα. Είναι ενθουσιασμένα αλλά κουρασμένα. Το γυμναστήριό τους είναι τρομερό. Καταρχήν είναι τεράστιο, υπάρχουν χωρίσματα τα οποία ανεβαίνουν και κατεβαίνουν αυτόματα, έτσι ώστε να χωρίζεται σε μικρότερα. Δίπλα υπάρχουν αποδυτήρια και ντους. Τρομερές υποδομές σε αντίθεση με εμάς που υστερούμε. Λίγη ξεκούραση στο ξενοδοχείο και ξανά προς τη δόξα τραβάμε. Φαγητό στον «Έλληνα».

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2003: 

Η μέρα ξεκινάει πολύ νωρίς. 7:30 αναχώρηση για Βρυξέλλες. Διαδρομή σε ευθεία με κάτι από απεραντοσύνη. Παντού πεδιάδα. Μόλις η γη ξυπνά από το χειμερινό λήθαργο. Μύρισε άνοιξη. «θα σας πω», λέει ο συνοδός, «πότε θα περάσομε τα σύνορα και θα βρεθούμε στο Βέλγιο. Παλιότερα έκαναν αυστηρότερο έλεγχο. Τώρα πια κάνουν έλεγχο μόνο για ναρκωτικά». Περνάς από χώρα σε χώρα και είναι σαν να πηγαίνεις για καφέ. Φτάνουμε Βρυξέλλες μετά από 2 ½ ώρες. Μέσα από ένα αυτοκινητόδρομο σε ατελείωτη ευθεία. Απαγορεύεται η  μουσική μέσα στο πούλμαν, παρά μόνο στον αυτοκινητόδρομο. Φρενάρουμε μόλις η πινακίδα «χαμηλώσει» τα χιλιόμετρα. Είναι εκπληκτικοί οι Γερμανοί.

Πρώτος σταθμός, το Ευρωκοινοβούλιο. Στην είσοδο, αυστηρός έλεγχος. Εντυπωσιακές «οι πασαρέλες» που ενώνουν τα δύο κτίρια μεταξύ τους! Ξενάγηση στην αίθουσα των συνεδριάσεων. Μοιάζει με ψέμα. Κανείς από τους 20 μαθητές και τις 4 συνοδούς καθηγήτριες δεν μπορεί να πιστέψει που βρισκόμαστε. Εκεί που χτυπάει η καρδιά της Ευρώπης. Εκεί που παίρνονται σοβαρές αποφάσεις. Εκεί που το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να κοιτάζεις με δέος. Μας μίλησαν ο κ. Κουκιάδης – Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και ο κ. Δημητρακόπουλος – Ευρωβουλευτής της Ν. Δημοκρατίας. Πίστευαν ότι μιλούσαν στη Βουλή. Μπλούζες, στυλό, καρφίτσες, βιβλία…αναμνηστικά δωράκια. Ακολουθεί γεύμα στο εστιατόριο του Ευρωκοινοβουλίου. Παντού γυαλί. Στο καθρέφτισμά του οι τύχες της Ευρώπης, ίσως και του κόσμου ολόκληρου.

Στη συνέχεια βόλτα στη πόλη. Στη…Χρυσή Πλατεία! Εδώ η πένα κουράστηκε και σταμάτησε να γράφει για να ξαποστάσει. Δεν ξεκίνησε ποτέ ξανά. Οι φωτογραφίες ομιλούντες εικόνες, ζωντανή φαντασία. Ένα στόμα ανοικτό, μια κομμένη ανάσα, ένα απορημένο όνειρο, μια φευγάτη ματιά. Πετάς; Αγγίζεις; Είναι αληθινό; Είσαι ξύπνιος; Ονειρεύεσαι; ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΤΕΙΑ!!!. Το πιο μαγευτικό θέαμα της ζωής όλων. Δεν μπορεί να χωρέσει το κεφάλι τη μαγευτική εικόνα των επίχρυσων κτιρίων που λούζονται από τις ανοιξιάτικες ηλιαχτίδες. Ένας δρόμος με Ελληνικά και Τούρκικα σουβλατζίδικα. Έλληνες και Τούρκοι σε καθημερινή «αντιπαράθεση» στη μάχη του πελάτη.

Επιστροφή στο Dremmen. Όπως όλα τα όνειρα έφτασε και αυτό στο τέλος του.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2003:

Σήμερα μάθημα στο σχολείο. Μετά τη χτεσινή «πλάνη» των Βρυξελλών, καιρός για ρουτίνα. Ενασχόληση με το πρόγραμμα. Οι Γερμανοί παρουσιάζουν την εργασία τους. Η παρουσίασή τους καλή με ζωγραφιές και σχεδιαγράμματα φτιαγμένα από τα ίδια τα παιδιά. Εστιάστηκε στην τεχνολογία της Γερμανίας και φάνηκε καθαρά γιατί η Γερμανία είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο σε εφαρμογές στις Ήπιες Μορφές Ενέργειας. Τρώμε μαζί στη λέσχη του σχολείου και ξεκινάμε για να επισκεφθούμε το Δήμαρχο του Heinsberg. Προσφωνήσεις, αντιφωνήσεις, δώρα, Αγγλικά, Γερμανικά, Ελληνικά.

Η δική μας προσφώνηση προς το Δήμαρχο από τη Μανωλία Ρουμπεδάκη…

        «Φτάνοντας στη χώρα σας, νιώσαμε ήδη πως κατακτήσαμε το πρώτο μέρος μιας επιβράβευσης που έμελλε να είναι κυριολεκτικά απρόσμενη για εμάς. Η πολύμηνη προσπάθεια όλων μας για να επιτύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, έμοιαζε να δικαιώνεται και οι καρδιές μας χτυπούσαν ανυπόμονα για να γνωρίσουν τη συνέχεια, που έμελλε να είναι συναρπαστική. Τα παιδιά αλλά και οι καθηγητές του σχολείου μας, εντελώς άπειροι σε τέτοιου είδους προγράμματα, κατάφεραν να επιτύχουν το στόχο τους και να αποκομίσουν ανεκτίμητες αναμνήσεις, εμπειρίες και στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες στις μνήμες όλων μας. Η γνωριμία μας μαζί σας, η επαφή μας με τις άγνωστες μέχρι πρότινος σε εμάς ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι κοινές εκδρομές μέσα από τις οποίες γνωρίσαμε την Ευρωπαϊκή ιστορία, αυτή που τώρα γράφεται και αυτή που μας περιμένει στο μέλλον, αποτελούν εμπειρίες που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ ότι θα βιώσουμε. Η διαφορετικότητα της χώρας σας και της νοοτροπίας σας, σε σχέση με τα δικά μας πρότυπα, μάς εντυπωσίασαν. Η συνέπεια και η οργανωτικότητά σας μάς άφησαν κυριολεκτικά υπόχρεους. Όσο δε για τη φιλοξενία και τη καλή σας πρόθεση, μας δημιούργησαν την ανάγκη να ανταποκριθούμε αντάξια κατά την επίσκεψή σας, στην Κρήτη.

Με την υπόσχεση λοιπόν μιας φιλοξενίας τόσο ζεστής, εγκάρδιας και φιλικής όσο της δικής σας, σας αφήνουμε προσωρινά. Η επόμενη συνάντησή μας το Μάιο στην Κρήτη, ελπίζουμε να σας χαρίσει συναισθήματα παρόμοια με τα δικά μας.

Σας ευχαριστούμε για όλα!»

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2003:

Αναχώρηση πολύ πρωί και σήμερα. Όλοι σχεδόν κοιμούνται στο λεωφορείο. Πρώτη στάση σ’ ένα υδροηλεκτρικό φράγμα. Μια περιοχή ιδανική για μεγάλο υδροηλεκτρικό φράγμα. Εμείς από την Κρήτη ίσως να μην καταφέρουμε να δούμε άλλο τέτοιο φράγμα, μιας και στην Ελλάδα τα μεγάλα υδροηλεκτρικά εργοστάσια βρίσκονται στην Ηπειρωτική Ελλάδα.

Περιοχή περιφραγμένη από τρεις πλευρές με φυσικό τρόπο από βουνά και κλεισμένη τεχνητά από τον άνθρωπο από την τέταρτη. Το νερό πέφτει στην κάτω δεξαμενή από την πάνω τεχνητή λίμνη μέσω μικρού καταρράκτη και κινεί τις τουρμπίνες.

Μεγάλη θερμοκρασιακή διαφορά. Ηλιόλουστη μέρα, πολύ κρύο. Ότι πρέπει για να ξυπνήσουμε. Συνεχίζουμε για το παραδοσιακό χωριό Monschau.  Στο δρόμο συναντάμε μια «ευθεία ανηφόρα». Οι ντόπιοι τη λένε «η σκάλα τ’ ουρανού». Οδηγεί λένε στον …Παράδεισο. Από τις ελάχιστες ανηφόρες στη Γερμανία. Στη μέση κυλάει ένα ποταμάκι και αριστερά και δεξιά χτισμένα γραφικά πετρόχτιστα σπιτάκια το ένα δίπλα στο άλλο. Στην κορυφή του χωριού ένας τεράστιος πύργος. Κάτι από παραμύθι. Ένα εργοστάσιο φυσητού γυαλιού ολοκληρώνει τη μαγεία. Μια γυάλινη πολιτεία. Μικρές γυάλινες πασχαλίτσες πάνω σε κρυστάλλινα άνθη. Εντυπωσιακά ανθοδοχεία αστράφτουν στις ασθενικές αχτίνες του ήλιου. Παίρνουμε το δρόμο για τον πύργο. Συναπάντημα ονείρου και φαντασίας. 6 μικρές καμπανίτσες παίζουν ένα χαρούμενο σκοπό. 146 σκαλοπάτια μέχρι την είσοδο του πύργου. Άλλα 50 μέχρι το παρατηρητήριο. Συναπάντημα του παρόντος με τους ιππότες του παρελθόντος. Πιάτο μπροστά το ανεπανάληπτο. Λες και δεν ήταν τίποτα αλήθεια. Λες και το όνειρο δεν τελειώνει ποτέ. Και τότε λες είναι δυνατόν; Και αμέσως απαντάς «ο άνθρωπος»! Αφήνομε πίσω μας τη φαντασία και πάμε να ανταμώσουμε άλλες εμπειρίες. Φαγητό στο Άαχεν. Παγοδρόμιο! Τα λόγια περιττεύουν. Υπέροχα. Από την «Αφρικανική» Κρήτη στο παγοδρόμιο του Άαχεν. Ακούγοντάς το και μόνο σου έρχονται γέλια. 

Σάββατο 29 Μαρτίου 2003:

        Κανείς δεν μας λυπάται πια. Και σήμερα 7.30 αναχώρηση για το Άμστερνταμ. Ένα όνειρο για όλους μας στην αρχή της πραγματοποίησης του. Πρώτη μέρα με ψιλόβροχο. Σε 10 λεπτά βρισκόμαστε στα σύνορα με την Ολλανδία. Κανείς δεν το αντιλαμβάνεται. Ίσως κάποιος πιο παρατηρητικός να διαβάσει σε μια μικρή πινακίδα «Holland». Ξαφνικά σταματάει να βρέχει. Ο Έλληνας καθηγητής του Γερμανικού σχολείου λέει ότι «ο Θεός το κάνει για διαφημιστικούς λόγους». Ατελείωτες πεδιάδες, κανάλια, άλογα, αγελάδες, πρόβατα. Και ανάμεσα τουλίπες και παραδοσιακοί ανεμόμυλοι. Ανεμόμυλοι τόσο διαφορετικοί από τους δικούς μας. Έτσι, γιατί προς στιγμή είχαμε πιστέψει ότι είχαμε τα πρωτεία.  Δεξιά και αριστερά του δρόμου τοίχοι που λειτουργούν ως ηχομονωτικοί για την προστασία των κοντινών κτιρίων. Το ψηλότερο βουνό της Ολλανδίας έχει υψόμετρο 300 μέτρα. Εντυπωσιακό!  Το μάτι δεν χορταίνει. Τα θέλει όλα και παίρνει όσο περισσότερα μπορεί. Φτάνουμε Άμστερνταμ. Η εικόνα μιλάει μόνη της. Μπαίνουμε σ’ ένα καραβάκι και κάνουμε μέσα από τα κανάλια το γύρο της πόλης. 100 κανάλια συνολικού μήκους 100 χιλιομέτρων! 1000 γέφυρες! Εντυπωσιακά τα πλωτά σπιτάκια. Τα κτίρια της πόλης σε ταξιδεύουν σε μια εποχή αλλιώτικη, ίσως στο μεσαίωνα ή κάτι σχετικό. Σου δίνεται η εντύπωση ότι αν φορέσεις ένα πλουμιστό φόρεμα και κρατήσεις μια ομπρέλα θα γυρίσει ο χρόνος πίσω και θα ζήσεις άλλες εποχές. Βαθιά υπόκλιση στο μεγαλείο του ανθρώπου και του χρόνου.

Κυριακή 30 Μαρτίου 2003:

Επιτέλους μια ελεύθερη μέρα. Θεωρητικά πάντα. Γιατί πρακτικά αυτό είναι ανέφικτο μια και προσπαθούμε να δούμε και να πάρουμε όσο το δυνατό περισσότερα. Αναχώρηση και περιήγηση στο Άαχεν. Μια περισσότερο μουντή και μελαγχολική πόλη. Ίσως φταίει η πολυχρωμία του Άμστερνταμ.  Ξενάγηση στο Δημαρχείο της πόλης. Ένα μαγευτικό παλάτι χτισμένο από τον Καρλομάγνο που αργότερα πέρασε στα χέρια του Ναπολέοντα. Δεν χρησιμοποιείται πια σαν Δημαρχείο αλλά μόνο για εκδηλώσεις. Χρυσές τοιχογραφίες παντού. Στη συνέχεια επίσκεψη στην καθολική αλλά και στην ορθόδοξη εκκλησία. Παντού αγαλματάκια μπρούτζινα, τσιμεντένια, γύψινα.

«Χτιζόταν, λέει ο μύθος, η καθολική εκκλησία και χρειαζόταν λίγα χρήματα ακόμη για να ολοκληρωθεί. Μαζεύτηκε κόσμος πολύς και μέσα από το πλήθος πετάχτηκε κάποιος λέγοντας, ότι εκείνος θα ολοκλήρωνε το έργο αυτό με ένα αντάλλαγμα. Να θυσιαστή η ψυχή του πρώτου που θα έμπαινε μέσα. Μετά από πολύ σκέψη, όλοι συμφώνησαν. Παρατήρησαν βέβαια ότι τα πόδια του άγνωστου ήταν σαν του τράγου και είχε και ουρά. Έβγαλαν λοιπόν το συμπέρασμα ότι ήταν ο διάβολος.  Η εκκλησία ολοκληρώθηκε και έφτασε η ώρα να εγκαινιασθεί. Ποιος όμως θα έμπαινε μέσα πρώτος. Συνεδρίασαν ξανά οι υπεύθυνοι και είπαν ότι αφού δεν αναφέρθηκε ο διάβολος σε άνθρωπο ή σε ζώο καλό ήταν να θυσιάσουν ένα λύκο. Πήραν λοιπόν το λύκο, άνοιξαν την πόρτα και τον άφησαν. Τότε αμέσως όρμησε ο διάβολος και του πήρε την ψυχή. Κατάλαβε βέβαια το σφάλμα του και έφυγε τρέχοντας καθώς η πόρτα έκλεινε (κάθε φύλλο ζυγίζει 2 τόνους). Ο λύκος έφυγε προς το βουνό, βρήκε ένα βράχο και άρχισε να κατεβαίνει οργισμένος και αποφασισμένος να εκδικηθεί καταστρέφοντας το Άαχεν. Συνάντησε μια ζητιάνα και τη ρώτησε πόσο μακριά ήταν το Άαχεν. Εκείνη του έδειξε τα παλιά της παπούτσια και του είπε ότι ξεκίνησε από το Άαχεν όταν τα αγόρασε. Μέχρι να φτάσει όμως  στο σημείο που συνάντησε το διάβολο είχαν καταστραφεί. Και έτσι το Άαχεν γλίτωσε».

Ακόμα και οι μύθοι σε αυτή τη χώρα είναι εκπληκτικοί.

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2003:

Πρωί πρωί και σήμερα εγερτήριο. Οι συνοδοί καθηγητές παρακολουθούν μάθημα στο Γερμανικό σχολείο. Βγαίνουν εντυπωσιασμένοι. Τα θρανία σε σχήμα «Π». Τα βιβλία των μαθητών παραμένουν στο σχολείο. Για τις εργασίες στο σπίτι κρατούν σημειώσεις. Απόλυτη ησυχία. Ο καθηγητής μπαίνει στην τάξη και όλοι οι μαθητές σηκώνονται όρθιοι. Βιωματικό μάθημα. Ακολουθεί η έκπληξη της διαμονής μας στη Γερμανία. Όλοι μαζί βρισκόμαστε στην κουζίνα του σχολείου για να μαγειρέψουμε το φαγητό που θα φάμε το μεσημέρι. Εκπληκτικά τα αποτελέσματα. Φάγαμε χωρίς να πάθομε τίποτα. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! Πως μαγειρεύουν αυτοί οι Γερμανοί; Αλάτι, πιπέρι, ηλιέλαιο. Μαζέψαμε και τα πιάτα, τα πλύναμε και καθαρίσαμε και την κουζίνα. Δόξα το Θεό, βγάλαμε και το σημερινό μεροκάματο!

Αναχωρούμε για το Heinsberg για να επισκεφθούμε τον επιθεωρητή. Έκανε λέει πριν λίγους μήνες διακοπές στα Χανιά. Ήταν εντυπωσιασμένος. Σύντομα θα ξανάρθει. 

Τρίτη 1 Απριλίου 2003:

        Απρίλιος σήμερα. Πρωταπριλιά! Οι πλάκες δίνουν και παίρνουν. Μονίμως οι ίδιοι στόχοι, τα ίδια θύματα. Οι καθηγητές! Τι τραβάνε αλήθεια όπου και αν βρεθούν. Ακόμα και αυτές οι στιγμές χαλάρωσης είναι τόσο βασανιστικές. Αναχωρούμε για Κολωνία. Στάση στην εταιρία «UMWELT KONTOR» η οποία κατασκευάζει ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά στοιχεία και biodiesel. Στη συνέχεια επισκεπτόμαστε ένα αιολικό πάρκο στο οποίο η εν λόγω εταιρία είχε εγκαταστήσει ανεμογεννήτριες.  70 μέτρα ύψος η κάθε μια. Πολύ κρύο και αέρας.

Μπήκαμε στη βάση μια ανεμογεννήτριας και είδαμε και στην πράξη ότι, όλη τη χρονιά βλέπαμε στα βιβλία και στο Internet. Απέραντο λιβάδι και οι ανεμογεννήτριες ανθισμένα λουλούδια της άνοιξης. Μόνο το μάτι μπορεί να γεμίσει νου και ψυχή. Οι μαθητές περιμένουν ανυπόμονα να δουν αυτό που η κ. Μαρκάκη τους ανακοίνωσε με πολύ καμάρι. Θα έβλεπαν ανεμογεννήτριες οι οποίες πιθανόν να μην γύριζαν από τον αέρα. 100 πουλιά θα υποβοηθούσαν το γύρισμα των φτερών πηδώντας από φτερό σε φτερό. Φοβερή εικόνα. Αλλά τι κρίμα! Ήταν πρωταπριλιά! Και για πρώτη φορά θύματα του εθίμου και οι μαθητές. Καθηγητική περηφάνια! Φύγαμε γρήγορα ή μάλλον μας έδιωξε το κρύο. Αμέσως μετά επισκεφτήκαμε ένα επιφανειακό ορυχείο κάρβουνου. Γνωρίζαμε από τη Γεωγραφία ότι η Κεντρική και Βόρια Ευρώπη έχουν από τον τρόπο δημιουργίας τους πολύ κάρβουνο. Αλλά αυτό το ορυχείο μας το απέδειξε περίτρανα. Στρώσεις στρώσεις το καφέ και μαύρο κάρβουνο απλωνόταν μπροστά μας και μηχανήματα και μηχανήματα χωρίς πολύ κόπο το έπαιρναν και το χρησιμοποιούσαν στο θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο που βρισκόταν πιο πέρα σαν ζωγραφιά στο βάθος του τοπίου. Φτάνουμε επιτέλους στην Κολωνία. Μεγαλούπολη, όχι τόσο καθαρή και πολύβουη. Και εδώ όλες οι φυλές του Ισραήλ. Μοναδικό αξιοθέατο που προλαβαίναμε να δούμε ο Καθεδρικό (Dom) ναός του Αγίου Πέτρου. Θεέ μου!!! Τι δυνατότητες δίνεις στον άνθρωπο να δημιουργεί και να μεγαλουργεί; Η μόνη αντίδραση…το στόμα ανοικτό. Οτιδήποτε άλλο είναι περιττό. Ο τουριστικός οδηγός είναι λιγοστός. Ο αριθμός των σελίδων του πολύ μικρός. Μια βόλτα, φαγητό και η ώρα της επιστροφής. Το μάτι καρφώνεται στο ναό ξανά. Δυο βήματα μπροστά, δέκα πίσω. Είναι μεγαλοπρεπής. Επιστροφή στο ξενοδοχείο. Προσπαθούμε να χαλαρώσουμε. Ούτε απόψε το πετυχαίνουμε. Οι μέρες τελειώνουν. Κρίμα. Παρά την κούραση. Παρά το άγχος.

Τετάρτη 2 Απριλίου 2003:

        Πιο χαλαρή η μέρα σήμερα. Όμως τα πράγματα είναι πιο πιεσμένα από ποτέ. Το μεσημέρι συνέντευξη σε ραδιοσταθμό. Δύο μαθήτριες και τρεις καθηγήτριες (Κρασαδάκη Κική, Ρουμπεδάκη Μανωλία – Γκαγκαδέλη Αικατερίνη, Καλαϊτζάκη Ειρήνη, Μαρκάκη Αργυρώ). Κάναμε κάτι που ποτέ μέχρι σήμερα καμιά από τις πέντε δεν είχε κάνει. Όταν η φωτεινή πινακίδα γράφει «On Air» παγώνεις ολόκληρος και το κόσμος χάνεται κάτω από τα πόδια σου.  «Τι κερδίσατε μέσα από τη συμμετοχή σας στο πρόγραμμα και ποιες οι εντυπώσεις σας από την παραμονή σας στη Γερμανία;» ρωτάει ο παρουσιαστής. Και εσύ καλείσαι σε δύο λεπτά να ντύσεις με λέξεις αυτό που τα μάτια είδαν, τα αυτιά άκουσαν, η ψυχή αφουγκράστηκε – μόλις σε 13 μέρες. Αλλά και την ίδια την εργασία σου μέσα από 6 κουραστικούς μήνες.  Εσύ, ο παρουσιαστής και ένα ψυχρό κατάμαυρο μικρόφωνο, σε μια αίθουσα που η φωνή φυλακίζεται και τιμωρείται. Ο μεγαλύτερος κλέφτης των ματιών. Ιερόσυλος της ψυχής, των συναισθημάτων, της κλεφτής ματιάς. Και ο χρόνος φαίνεται ατελείωτος, αχόρταγος και βασανιστικός.  Κι όμως το αποτέλεσμα είναι ίσως καλύτερο από ότι το περιμένεις. Πάει κι αυτό.

Το βράδυ βραδιά αποχαιρετισμού στο σχολείο. Χορός, φαγητό, τραγούδι. Η διάθεση όχι και τόσο καλή. Όλα οδεύουν σιγά σιγά προς το τέλος.

Πέμπτη 3 Απριλίου 2003:

        Σήμερα η προγραμματισμένη επίσκεψη σε εργοστάσιο κατασκευής φωτοβολταϊκών πάνελ. Στην Ελλάδα τέτοιο εργοστάσιο δεν θα μπορούσαμε ποτέ να δούμε γιατί δεν έχουμε. Οι Γερμανοί όμως και ειδικά η εταιρεία Aixtron συναγωνίζεται ακόμη και σε τιμές απ’ ότι μας είπαν τους Γιαπωνέζους. Μπορέσαμε να δούμε τη συναρμολόγηση ενός φωτοβολταϊκού στοιχείου από κοντά. Τελευταία μέρα και φροντίσαμε να κάνουμε όσο πιο πολλούς περιπάτους γίνεται και φυσικά να γελάσουμε με την ψυχή μας. Δύσκολα θα ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές.

Παρασκευή 4 Απριλίου 2003:

        Ώρα 13:35 – Αναχώρηση από το Ντίσελντορφ. Είμαστε πλήρεις. Κουρασμένοι πολύ. Γεμάτοι εμπειρίες, εντυπώσεις, γνώσεις. Έχουμε δρόμο μπροστά. Έτσι λίγο για να σκεφτούμε, να αναπολήσουμε και να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας. Μας περιμένει πίσω πολύ δουλειά.

        Ώρα 18:15 – Αναχώρηση από το αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης. Πόσες φορές σήμερα θα υποστούμε το μαρτύριο με την κωδική ονομασία «Προσγείωση – Απογείωση»; Αντέχουμε ακόμη.

        Ώρα 19:00 – Άφιξη στο «Ελ. Βενιζέλος» των Αθηνών. Άντε πάλι αναμονή. Φαγητό, βόλτα, παιχνίδι με τα καρότσια.

        Ώρα 22:10 – Αναχώρηση για τα Χανιά. Με ελικοφόρο παρακαλώ.

ΟΛΑ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΟΣ!!!!