Π ο λ υ τ ε χ ν ε ί ο 1 9 7 3

Ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Νομού Χανίων προκήρυξε, για 23η συνεχή χρονιά, λογοτεχνικό διαγωνισμό, αφιερωμένο στην εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο του 1973.

Τα κείμενα - πεζά ή ποιητικά- ήταν εμπνευσμένα από την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973, κάποια όμως από αυτά είχαν ελεύθερο θέμα.

Η βράβευση όσων διακρίθηκαν πραγματοποιήθηκε στις 17 Νοέμβρη 2005 στο Δημαρχείο Χανίων. Ανάμεσά τους ήταν και οι μαθήτριες του Γυμνασίου Βάμου Σεργάκη Χρυσούλα από το Β2 και η Κατερίνα Καπαρουδάκη από το Γ1.

Πεζό-ημερολόγιο στο οποίο καταγράφονται οι δραματικές στιγμές των ημερών εκείνων

20 Οκτωβρίου 1973

Η Αθήνα υποφέρει κάτω από την καταπίεση της Χούντας. Φοιτήτρια της Ιατρικής στην πρωτεύουσα, τριτοετής τώρα πια, παρακολουθώ καθημερινά τα γεγονότα. Συγκατοικώ με την καλύτερη φίλη μου, τη Μαρία, φοιτήτρια φιλολογίας στο δεύτερο έτος. Η Μαρία είναι δυναμικό κορίτσι με επαναστατικό και αδούλωτο πνεύμα, μεγάλες προσδοκίες και υπέροχο θάρρος. Δε διστάζει να εκφράζει τη γνώμη της, να υπερασπίζεται τα «πιστεύω» της και να αγωνίζεται για τα ιδανικά της.

Σε αντίθεση με τη Μαρία έχω διαφορετικό χαρακτήρα - είμαι δειλή. Αυτός είναι και ο λόγος που τη θαυμάζω. Προσπαθώ να της μοιάσω στη δύναμη και το θάρρος. Η ίδια με καταλαβαίνει και με βοηθά να αποκτήσω αυτοπεποίθηση και να καταπολεμήσω τους φόβους μου.

2 Νοεμβρίου 1973

Η κατάσταση επιδεινώνεται. Η Χούντα έχει κάνει τη ζωή μας αφόρητη, ζούμε μέσα στην καταπίεση και την αδικία, καθημερινά καταπατούνται τα δικαιώματα μας. Παντού απλώνεται το μαύρο πέπλο της δυστυχίας.

Όλα αυτά πρέπει να σταματήσουν . Την αρχή θα την κάνουν οι νέοι με τα θαυμάσια όνειρα τους . Έχουν ήδη αρχίσει να οργανώνονται αντιστασιακές ομάδες. Η Μαρία κι εγώ είμαστε μέλη μιας από αυτές.

Ο αγώνας αρχίζει...

15 Νοεμβρίου 1973 

Βρισκόμαστε μέσα στο Πολυτεχνείο. Παντού συνωστισμός. Γύρω μου υπάρχουν άνθρωποι με τεράστια ψυχική δύναμη και ξέχειλη ζωντάνια, που εκφράζονται πολύ έντονα μέσα από τις πρωτοβουλίες, τις προτάσεις που υποβάλλουν στις συνελεύσεις και την υλοποίηση τους. Πάντα έτοιμοι να υπερασπιστούν τα ιδανικά τους και να κάνουν ό,τι μπορούν για έναν καλύτερο κόσμο.

Ανάμεσα τους κι εγώ δίπλα μου, όπως πάντα, η φίλη μου η Μαρία. Συμμετέχουμε ενεργά στις διαδηλώσεις, ξεχυνόμαστε στους δρόμους της Αθήνας κρατώντας μεγάλα πανό. Γράφουμε με κόκκινη μπογιά απλά συνθήματα με μεγάλο νοηματικό βάθος : «ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Λέξεις μικρές, αλλά για εμάς είναι ο ήλιος μέσα στη συννεφιασμένη μας ζωή. Αντηχούν σ ' όλη την Αθήνα, όπως και άλλα επαναστατικά συνθήματα με σκοπό την εξασφάλιση πολιτικών ελευθεριών.

Τέτοιες στιγμές αισθάνομαι πιο δυνατή από ποτέ. Μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα, χωρίς φόβο...

16 Νοεμβρίου 1973

Τα γεγονότα κορυφώνονται. Συνεχώς έρχονται τραυματίες στο αυτοσχέδιο νοσοκομείο του Πολυτεχνείου. Πρέπει να βοηθήσω την κατάσταση. Αφού σπουδάζω τόσα χρόνια Ιατρική. Θα είμαι αρκετά χρήσιμη. Η Μαρία συνεχίζει ακατάπαυστα τον αγώνα χωρίς εμένα στους άλλους χώρους του κτιρίου.

16 Νοεμβρίου, βράδυ

Έξω ακούγονται πυροβολισμοί, κραυγές πόνου και απελπισίας που πνίγονται στη συνέχεια στον κατακλυσμό των συνθημάτων. Τρέχω στο παράθυρο να δω τι συμβαίνει. Το θέαμα που αντικρίζω μου προκαλεί δέος. Ο χώρος έξω και γύρω από το Πολυτεχνείο έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Οι διαμαρτυρόμενοι φοιτητές είναι κρεμασμένοι στα κάγκελα και φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη· κόσμος έχει μαζευτεί και τους σφίγγει τα χέρια, τους δίνει ψωμί, νερό, κουλούρια... Παραπίσω και στους κοντινούς δρόμους ξεπροβάλλουν στρατιωτικοί και αστυνομικοί. Απ' το μεγάφωνο του κτιρίου ακούγεται ο εκφωνητής να φωνάζει: «Στρατιώτες, είμαστε αδέρφια, μη μας χτυπήσετε, αδέρφια μας, αδέρφια μας... είμαστε άοπλοι». Κολλημένη στο παράθυρο κοιτάζω με βουρκωμένα μάτια τους συμφοιτητές μου και φαντάζομαι το τέλος.

Λίγο πιο μετά ένα τανκ πλησιάζει. Γεμάτη απόγνωση σκέφτομαι ότι δεν είναι δυνατό... δεν μπορεί... θα μας χτυπήσει; Το Πολυτεχνείο, το άσυλο μας θα το χτυπήσει;Το τανκ εισβάλλει ισοπεδώνοντας τα σιδερένια κάγκελα της πόρτας και όσοι ήταν πίσω από αυτή υποχωρούν τρομαγμένοι. Στρατός εισβάλλει στην αυλή και ορθώνει τις κάνες στα πρόσωπα των φοιτητών που στριμώχνονται στους τοίχους και τις γωνίες του κτιρίου. Το Πολυτεχνείο μετατρέπεται ξαφνικά σε μνήμα χαμένων ονείρων. Το άσυλο μας χάνεται. Δεν μπορώ να παραμείνω περισσότερο. Τρέχω γρήγορα προς τις εξόδους. Στους δρόμους της Αθήνας ξεκινάει ανθρωποκυνηγητό!

Τρέχω, τρέχω, στρίβω στα στενά, για να αποφύγω αστυνομικούς που είναι κρυμμένοι και ρίχνουν στο ψαχνό. Ξαφνικά, στην άκρη του δρόμου αντικρίζω τη Μαρία μέσα σε μια κηλίδα αίματος. Τρέχω κοντά της. Ψυχομαχώντας μου λέει: «Δεν τα κατάφερα. Σε απογοήτευσα! Εσύ που πίστευες πάντα σε εμένα... Τόσα άτομα χάθηκαν άδικα, ο αγώνας μας είχε άδοξο τέλος κι εγώ τώρα χάνομαι». Της κρατώ το πρόσωπο και της απαντάω: «Τι είναι αυτά που λες; Πάντα πίστευα σ' εσένα και συνεχίζω να πιστεύω. Και η εξέγερση μας δεν ήταν ανώφελη. Εμείς κάναμε την αρχή και ο λαός θα μας ακολουθήσει και θα συνεχίσει τον αγώνα! Τα ψωμιά της Χούντας είναι λίγα. Θα το δεις, όλα θα φτιάξουν! Να είσαι αισιόδοξη! ». Η Μαρία ψελλίζει: «Σ ' ευχαριστώ. Σ ' ευχαριστώ, γιατί τώρα μπορώ να φύγω ήσυχη ...». «Όχι, όχι, μην το ξαναπείς αυτό, μπορείς να τα καταφέρεις! Σε παρακαλώ, μη με αφήσεις ..» . Και με αυτές τις λέξεις συνειδητοποιώ ότι η ψυχούλα της πέταξε σαν το λευκό περιστέρι της ελευθερίας, για την οποία αγωνίστηκε και θυσιάστηκε.

Τώρα πια μπορεί η Μαρία να μην είναι κοντά μου, αλλά θα είναι για πάντα η ηρωίδα μου, όπως και όλοι αυτοί που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Σεργάκη Χρυσούλα

__________________________________________

Κρήτη Αρχόντισσα

Του γιαλού πεντάμορφη γοργόνα

σε 'χουν τρεις Ήπειροι στη μέση

στου Αιγαίου το λιβάδι ανεμώνα

σε καλούν και οι τρεις, μα εσένα η Ελλάδα σ' αρέσει.

Πανέμορφη κόρη της μάνας καμάρι

στα γαλάζια σεντόνια ξαπλώνεις

σαν ανοίγεις τα μάτια με χάρη

φεγγάρι και ήλιο σκλαβώνεις.

Είσαι αστέρι λαμπρό που φωτίζει

στων αιώνων το διάβα κρατά

το φως της γνώσης σκορπίζει

της ιστορίας σου η λάμψη που δεν σταματά.

Χρυσά τα γράμματα που 'ναι γραμμένο

Κρήτη αρχόντισσα το όνομά σου

κι είναι το χώμα σου ευλογημένο

γιατί με αίμα το 'χουν ποτίσει τα άξια παιδιά σου.

Στη Μεσόγειο στέκεις απ' του χρόνου τα βάθη

και είσαι φάρος στους άλλους λαούς

χαρίζεις στους φίλους μόνο αγάπη

μα είσαι ανελέητη για τους εχθρούς.

Πανώρια στέκεις με τα ακρογιάλια σου

και τα βουνά σου

το μεγαλείο σου μοναδικό

μα πιο περήφανη για τα παιδιά σου

Κρήτη τ' αξίζεις γι' αυτό σ' αγαπώ

Καπαρουδάκη Κατερίνα