ΠΑΜΕ ΝΤΟΥΛΙΑΝΑ...

Η ιδέα για την μετεγκατάσταση της οικογένειας στην Κρήτη δημιουργήθηκε αυθόρμητα με την πρώτη επίσκεψη της κ. Λουράκη στα Ντουλιανά το 1990. Στην Αθήνα, όπως μας εξομολογείται η κ. Λουράκη σε συνομιλία που είχαμε μαζί της, η ζωή τους δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα. Ούτε οικονομικά αλλά ούτε και κοινωνικά. Είχαν την δουλειά, τους φίλους, τις εκδρομές, τα ταξίδια. Με μια λέξη τα πάντα. Όμως ήθελαν την ποιότητα ζωής που έλειπε από την πρωτεύουσα. Τον καθαρό αέρα, την ζωή μέσα στο πράσινο και στη φύση, αξίες που είχαν καλλιεργηθεί κυρίως στα παιδιά υποσυνείδητα από πολύ νωρίς.

Η απόφαση όμως γι' αυτή την αλλαγή δεν ήταν καθόλου εύκολη. Ήταν μια απόφαση που θα καθόριζε την ζωή της οικογένειας από εκεί και πέρα. Μεγάλη επίδραση θα είχε στη ζωή των δύο παιδιών, της Ναταλίας και του Κωνσταντίνου, τα οποία τότε μαθητές δημοτικού σχολείου θα άλλαζαν περιβάλλον και φίλους, δάσκαλους και τρόπο ζωής. Έπρεπε λοιπόν για τα παιδιά να βρεθεί η κατάλληλη χρονική στιγμή που θα τα προβλημάτιζε λιγότερο και αυτή ήταν η στιγμή της αλλαγής από το δημοτικό στο Γυμνάσιο.

Ένα επίσης πολύ μεγάλο θέμα που προέκυπτε ήταν το θέμα της εργασίας γιατί φεύγοντας από την Αθήνα έπρεπε να τα αφήσουν όλα πίσω. Αποφάσισαν λοιπόν ότι έπρεπε άλλα πράγματα να πουλήσουν να νοικιάσουν το σπίτι τους ώστε να έχουν ένα εισόδημα στην αρχή. Όταν ήρθαν στα Ντουλιανά όλα στη ζωή τους άρχισαν από την αρχή. Έχτισαν πρώτα δύο παραδοσιακούς ξενώνες όπου το καλοκαίρι έμεναν τουρίστες. Σιγά- σιγά με τα έσοδα που απόκτησαν έχτισαν κι άλλους ξενώνες. Δημιούργησαν επίσης ένα μικρό καφενείο – παντοπωλείο παραδοσιακό όπου κάποιος μπορεί να ψωνίσει αλλά και να καθίζει να δροσιστεί το καλοκαίρι, να ξαποστάσει από μια βόλτα με τα πόδια στην παρθένα φύση των Ντουλιανών.

Τα παιδιά από την πρώτη στιγμή της εγκατάστασης της οικογένειας στην Κρήτη βοήθησαν πολύ. Κατ' αρχήν με το να μην δυσανασχετούν για την αλλαγή περιβάλλοντος. Βρήκαν αμέσως ενδιαφέροντα και καινούργιους φίλους αθλήματα και χόμπι ώστε να απασχολούνται τις ελεύθερες ώρες. Παράλληλα βοηθούσαν τους γονείς στις δουλειές του σπιτιού, στις αγροτικές δουλειές που προέκυψαν αλλά και στους ξενώνες το καλοκαίρι. Όπως μας εξήγησε η κ. Λουράκη ήταν προετοιμασμένα από την Αθήνα γι' αυτή τη ζωή. Ήξεραν που πηγαίνουν και το κυριότερο ήθελε την αλλαγή όλη η οικογένεια. Είχαν προετοιμαστεί να αντιμετωπίσουν δυσκολίες στην αρχή. Όμως τα πράγματα πήγαν με την δουλειά όλων καλύτερα από ότι περίμεναν.

Έτσι μπορούσαν να απολαύσουν όλα αυτά που πρόσφερε η επαρχία, που είχαν στερηθεί ή δεν είχαν γνωρίσει στην πόλη. Τον καθαρό αέρα, τη λαμπερή ατμόσφαιρα, την ηρεμία χωρίς τους θορύβους της πόλης, την καταπράσινη φύση με τα χρώματα της κάθε εποχής. Στα Ντουλιανά μας λέει η κ. Λουράκη δεν υπάρχει κυκλοφοριακό πρόβλημα.. Μπορεί κανείς να είναι στα Χανιά για οποιαδήποτε ανάγκη σε είκοσι λεπτά χωρίς εκνευρισμούς και ταλαιπωρία αυτοκινήτων και ανθρώπων. Στο χωριό δεν είναι ανάγκη κανείς να ντυθεί με καλά ρούχα, να κάνει μακιγιάζ ή να περιποιηθεί πολύ τον εαυτό του. Τα πράγματα είναι απλά. Μπορεί κανείς να είναι απλός και άνετος με λιτά ρούχα και να κάνει απλές καθημερινές δουλειές που του προσφέρουν χαρά και δημιουργικότητα. Εδώ μας αναφέρει δεν χρειάζεται ρολόι και δεν μας τρώει το άγχος της ώρας. Ζούμε την κάθε στιγμή όπως έρχεται και απολαμβάνουμε μαζί με τα παιδιά και τους συγχωριανούς τη ζωή του χωριού ζώντας την κάθε εποχή με τα ήθη και έθιμά της.

Η η οικογένεια Λουράκη μας ξενάγησε στο όμορφο παραδοσιακό αυτό χωριό με την εξαιρετική θέα όπως κάνουν στα γκρουπ των τουριστών που φιλοξενούν κατά την θερινή περίοδο.

Μαρινάγη Σωτηρία, Α2

Μπιωτάκη Αθηνά, Α2