ΜΕ ΛΕΝΕ ΕΛΠΙΔΑ

Ένα γελαστό προσωπάκι στο εξώφυλλο του βιβλίου ήταν αυτό που μου τράβηξε την προσοχή και με γέμισε περιέργεια να το ξεφυλλίσω. Το διάβασα όλο με τη μία και τα συναισθήματά μου περίσσεψαν.

Η Ελπίδα είναι ένα ανάπηρο κοριτσάκι, που δεν μπορεί να περπατήσει. Στενοχωριέται πολύ για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ιδίως όταν βλέπει τα άλλα παιδάκια να τρέχουν και να παίζουν ενώ εκείνη δεν μπορεί καν να περπατήσει. Την παρηγορούν όμως τα λόγια που της λέει συνεχώς η μαμά της. « Είσαι η μόνη ηλιαχτίδα της ζωής μου και σε αγαπώ πολύ… ».

Η Ελπίδα προσπαθώντας να ξεφύγει από αυτό το δράμα που ζει, με τη δύναμη της φαντασίας της, νομίζει ότι έχει μια φίλη μαγισσούλα που ζει στο τζάκι του σπιτιού της και φροντίζει τα φλογολούλουδά του. Άχνα την λένε και βοηθάει την Ελπίδα να πιστέψει ότι όχι μόνο μπορεί να περπατήσει, αλλά μπορεί να κολυμπήσει, ακόμα και να πετάξει…

Η Άχνα λίγες μέρες μετά τα γενέθλιά της αποφασίζει να πραγματοποιήσει το όνειρο της Ελπίδας και με έναν αετό τη στέλνει στον ουρανό. Εκεί, η Ελπίδα ακούει τα παράπονα κάποιων παιδιών που δεν έχουν να φάνε, δεν έχουν στέγη ούτε νερό. Τότε η Ελπίδα καταλαβαίνει ότι δεν είναι η μόνη που έχει προβλήματα και παύει να στενοχωριέται τόσο πολύ που δεν μπορεί να περπατήσει.

Το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Διαβάζοντάς το, ένιωσα μεγάλη λύπη, οίκτο και συμπόνια για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελπίδα. Δεν μπορεί να περπατήσει και κάθεται συνέχεια σε μία αναπηρική πολυθρόνα. Προσπαθεί όμως να ξεφύγει από τα βάσανά της και αυτό μας δείχνει ότι είναι ένα παιδί με θάρρος και δυνατή φαντασία αφού κατάφερε να πιστέψει ότι μπορεί να περπατήσει και κατάλαβε ότι υπάρχουν και άλλα προβλήματα στον κόσμο, πιο μεγάλα από το δικό της. Με εντυπωσίασε πολύ η δύναμη της φαντασίας της, που κατάφερε να πλάσει με το μυαλό της μια μάγισσα και αυτή με τη σειρά της τη βοήθησε να ξεπεράσει τον πόνο της κουβεντιάζοντας μαζί της.

Καπαρουδάκη Κατερίνα